"Jesteś moja" - Helen Klein Ross

Autor: Helen Klein Ross

Wyd.: Prószyńska i S-ka

Gatunek: Literatura współczesna

Ocena: 5/5

  

Nareszcie! Gdy przeczytałam książkę „Jesteś moja” miałam ochotę krzyczeć z radości, ale nie dlatego, że jej zawartość była taka radosna – co to, to nie (wręcz przeciwnie)! Ale już spieszę z wytłumaczeniem o co mi tak właściwie chodzi! Otóż dawno nie czytałam czegoś, co pochłonęłabym jednego dnia/popołudnia/nocy! Czułam jakby siadła na mnie jakaś klątwa czytelnicza. Od początku roku czytywałam pozycje dobre, ale nie bardzo dobre. Z moich ust ani razu nie padły słowa stu procentowego zachwytu, aż do teraz. Zakochałam się w kompozycji książki, w bohaterach i ich kreacji, ale przede wszystkim w historii – poruszającej i do bólu prawdziwej. Czułam się jakby za zasłoną liter stała prawdziwa osoba i jej rozterki! To było wspaniałe przeżycie! Ale do rzeczy.

„Jesteś moja” to powieść, którą nabyłam na lotnisku w Krakowie. Zauważyłam ją w ostatniej chwili i jestem losowi za to teraz wdzięczna. Lektura oznaczona jest hasłem Kobiety to czytają, więc w przyszłości zwrócę na to więcej uwagi. Książka jest autorstwa Helen Klein Ross – pisarki mieszkającej i publikującej w Nowym Yorku. A „Jesteś moja” zostało wydane w 2016 roku.

Powieść w oryginalnym tytule „What was mine” opowiada o Lucy Wakefield, kobiecie wykształconej i spełnionej, ale do czasu, gdy zaczyna pragnąć dziecka. Po wieloletnich staraniach mąż nie jest w stanie nieść ciężaru jej zawodu i odchodzi. Bohaterka zostaje sama i gdzieś po cichu zaczyna rozumieć, że jakiekolwiek szanse na macierzyństwo z dnia na dzień nikną. I wtedy w Ikei widzi ją – małą, rumianą, radosną dziewczynkę, pozostawioną na pastwę losu. Działa instynktownie wtedy i przez kolejne 21 lat, kiedy Mia zabrana od matki, dorasta pod jej dachem.

Jestem świadoma jak okropna dla rodziców dziewczynki musiała być jej utrata. Doskonale zdaję sobie sprawę jak dużym błąd popełniła Lucy. Oczami wyobraźni widzę wszystkie matki, które podczas czytania czuły złość na główną bohaterką, solidaryzując się z Marilyn, czyli matką biologiczną. Jednak nie jestem w stanie jej potępić. Nie dlatego, że nie wiem jak postąpiłabym sama w jej przypadku, ale dlatego, że nie wiem jak to jest odczuwać fizyczną tęsknotę za dzieckiem, którego nigdy się mieć nie będzie. Choć sama pragnę je kiedyś mieć, nie mam tak dużej wyobraźni, by zrozumieć co czuła Lucy w momencie, gdy wyciągała dziecko ze sklepowego wózka. Każdy jest człowiekiem, popełnia błędy, których czasem nie da się naprawić. A ta kobieta dała małej Mii wszystko co najlepsze. Wychowała na dobrego człowieka. Zapewniła dom, miłość i bezpieczeństwo. Choć nie ma słów, by usprawiedliwić jej przestępstwo, nie odważę się, by zrugać ją publicznie.

Nie umiem sobie wytłumaczyć skąd u mnie tyle współczucia wobec kobiety, która wobec prawa jest oprawczynią a tak mało wobec kogoś, kto stał się ofiarą. Być może gdzieś w głębokiej podświadomości, zupełnie jak ojciec dziecka, obwiniam matkę Mii, za to, że zostawiła ją w wielkim sklepie, zdaną na łaskę i niełaskę obcych ludzi. Czy był to jedynie sposób, w który autorka manipuluje uczuciami swoich czytelników, po to, by nie wystawiać Lucy na zbyt dużą krytykę i nienawiść? Może za mało poznałam Marilyn i nie zobaczyłam jej w  roli dobrej i opiekuńczej matki a w roli matki ciężko pracującej?

Poza trzema kobietami, o których piszę powyżej, w książce pojawia się wiele innych postaci, mężowie, kochankowie, dzieci, rodzeństwo, koledzy i koleżanki z pracy, opiekunka porwanej Mii. Jednak akcja głównie kręci się wokół Lucy, Mii i Marilyn, ale autorka powieści daje szanse czytelnikowi, by poznał zdanie wszystkich wyżej wymienionych osób. Dzięki czemu, otrzymujemy lekturę, w której narratorem jest każdy. Bardzo spodobał mi się ten sposób opowiadania o tej tragedii, nie tylko dlatego, że poznajemy różne punkty widzenia, ale się nie nudzimy. Dodaje to dynamizmu akcji, co wpływa na to, że książkę czyta się jednym tchem.

Na pewno już zauważyliście, że książką jestem zachwycona, ale czytywałam też recenzje, w których recenzent skarżył się na zbyt długie opisy, które nie wnosiły nic wartościowego do tej opowieści. Nie umknęły one mojej uwadze, ale nie czułam się przez nie rozpraszana. Wręcz odwrotnie. Miałam wrażenie, że to wszystko jest bardzo realne. Chwilami czułam się jakbym dostała prywatny list, od którejś  postaci. Zresztą byłam tak skupiona na całej fabule i na tym, dokąd los poprowadzi bohaterów, że nie umiałam skupić się na takich drobiazgach. Nie zaprzeczę też, że podczas ostatnich rozdziałów zaskoczyłam się kilkukrotnie.

Książkę warto przeczytać. Jej przekaz niesie wiele życiowych mądrości i kładzie nacisk na to, co teraz, bo tak naprawdę nie wiemy co wydarzy się dnia następnego. Dlatego doceniajmy kochani, co mamy, bo możemy to utracić w mgnieniu oka. Myślę, że na długo zapamiętam historię Lucy Wakefield. A Wam polecam się z nią zapoznać.