"Błęktine sny" - Katarzyna Michalak

Autor: Katarzyna Michalak

Wyd.: Znak Literanova

Gatunek: Literatura obyczajowa i romans

Ocena: 3,5/5

„Błękitne sny” to ostatnia część „Leśnej trylogii”. Pani Michalak może się pochwalić dość dużym dorobkiem artystycznym, który obejmuje wiele dziedzin literatury, m.in.: powieści obyczajowe, fantasy czy erotyki. Kilkukrotnie napotkałam na jej nazwisko, ale dopiero teraz postanowiłam sięgnął po jedno z jej dzieł.

Już na samym początku napiszę otwarcie, że „Błękitne sny” nie powaliły mnie na kolana. Sam zarys fabuły nie jest zły. Mianowicie jest to powieść o szóstce przyjaciół, którzy jak na swój młody wiek niosą dość duży bagaż doświadczeń. Natomiast los ciągle rzuca im kłody pod nogi a oni nie do końca potrafią wybrnąć z kłopotliwych sytuacji. 

Liczyłam na zwartką akcję i dość realistyczne problemy, z którymi boryka się wielu młodych. Otrzymałam opowiastkę, która wydała mi się po prostu mało prawdopodobna. Drażniło mnie również, że z łatwością da się przewidzieć przebieg fabuły i co tu dużo mówić – brakowało mi akcji. Wydarzenia dotyczyły w większości  głównych bohaterów i dosłownie jedynie kilkukrotnie pojawiały się osoby spoza okręgu, które nie wnosiły zbyt wiele do powieści. Niestety. Ubolewam również nad wyrażeniami „doń, nań”, które nagminnie powtarzały się szczególnie w pierwszej połowie powieści. Odnosiłam też wrażenie, że ciągle „jesteśmy” w szpitalu. Wszystko to wydawało mi się być po prostu zbyt monotonne.

Co do bohaterów, znów wracamy do początku, nie widziałam w nich realistycznych postaci. Byli wyimaginowanymi ideałami. Drażniły mnie ich heroiczne poczynania czy też ciągle opisy ich stanów emocjonalnych i myślę tu głównie o trzech braciach. Jakoś ciężko było mi sobie wyobrazić jak trzech dorosłych mężczyzn średnio raz dziennie opowiada o tym co czuje do swojego rodzeństwa! 

Nie twierdzę jednak, że ta książka jest kompletnie zła. To, że nie przypadła mi do gustu, nie oznacza, że będzie też tak z Wami. Uważam, że ta historia ma naprawdę duży potencjał, ale czegoś mi w niej brakowało a czegoś było za dużo. Muszę jednak przyznać, że bardzo polubiłam postać Gabrysi, która wydała mi się być naturalną, zadowoloną z życia kobietą. Uśmiechnięta, potrafiąca zwalczyć w sobie demony przeszłości. Odnalazłam w niej cząstkę siebie i naprawdę żałuję, że było jej w powieści najmniej z całej szóstki. Być może autorce jej postać wydała się nudna, ale to właśnie ona umilała mi czytanie najbardziej. Podobało mi się jej poczucie humoru oraz podejście do życia i związków z mężczyznami. Nazwałabym ją również dobrą przyjaciółką, która zawsze wyciągnie do innych swoją pomocną dłoń.

Książkę czyta się szybko. Mimo iż nie porwała mnie jej treść nie męczyłam się przy niej zbytnio, dlatego nie powiem, że zmarnowałam czas. Koniecznie napiszcie mi czy Wy czytaliście Leśną Trylogię lub inną powieść Katarzyny Michalak. Chciałabym dać jej jeszcze szansę, więc jeśli macie coś do polecenia jej autorstwa – piszcie!