"Bilet do szczęścia" - Beata Majewska

Autor: Beata Majewska

Wyd.: Książnica

Gatunek: Literatura obyczajowa, romans

Ocena: 2,5/5

 

Bardzo złości mnie kiedy nie wiem co mam napisać o danej książce. Zazwyczaj w takiej sytuacji nie jestem zbyt zadowolona z tego, co powstaje i często mam ochotę zrezygnować z publikacji takiej recenzji. Mam okropną zagwozdkę z tym tytułem. Spieszę z tłumaczeniem Wam, o co mi właściwie chodzi, ale myślę, że wielu z Was mnie zrozumie.

Być może wiecie, że lubię czytać powieści obyczajowe, które często przeplatam cięższymi pozycjami i to taki mój złoty środek na czytelnictwo. Teoretycznie do historii o ( hmm, właśnie zastanawiam się nad imionami głównych postaci, co jest pierwszym złym znakiem) Łucji i Hugo nie  mogę się przyczepić. Jest napisana schludnie  poprawnie, ale te cechy nie kojarzą mi się z żadnymi pozytywnymi emocjami i nie tego oczekuję sięgając po taką powieść.

Książka o intrygach, życiowych rozterkach i miłosnych potknięciach brzmiała dla mnie naprawdę ciekawie. Nie będę jednak oszukiwać, że nie powaliła mnie na kolana i cóż, niemal kilka dni po skończeniu powieści, ciężko mi przypomnieć sobie szczegóły jej treści ( a to już drugi zły znak).  „Bilet do szczęścia” opowiada o Łucji i starszym od siebie Hugo. Parę połączyła intryga związana z testamentem, który wymagał od Hugona znalezienie sobie żony. Los spłatał mężczyźnie figle i sprawił, że zakochał się w wybrance, jednocześnie ujawniając jej prawdę, co do zamiarów ukochanego. Mimo to bohaterka godzi się na ślub, bo i co ma zrobić? Nie ma rodziców, jest w ciąży z facetem, który przez cały okres trwania ich „związku” ją oszukiwał a wizja studiów zaczęła coraz bardziej zanikać. Znalazła się w beznadziejnej sytuacji a swojemu dziecku pragnie dać to, czego sama już nie pamięta – rodzicielską miłość.

Pełno we mnie sprzeczności, bo jednoczenie nie męczyłam się przy czytaniu, ale zeszło mi ono okropnie długo! O wiele za długo! Brakowało mi pełnego wachlarzu emocji, punktów kulminacyjnych a było zbyt dużo schematu i przewidywalności! Bohaterowie nie wyróżniali się niczym szczególnym, mogę wręcz powiedzieć, że nużyły mnie ich zachowania, rozmowy i infantylne podejście do życia. Natomiast próba odzwierciedlenia wiejskiej sielanki (którą swoją drogą bardzo lubię) moim zdaniem pani Beacie Majewskiej nie udała się kompletnie. Nie odczuwałam tej wspaniałej beztroski, sielskości i wspólnoty ze wszystkimi postaciami jak w innych tego typu powieściach (jak np. „Sezon na cuda” i „Sezon na szczęście”).  A wszystkie mądrości głoszone przez babcię głównej bohaterki wydawały mi się być za bardzo na siłę, upchnięte między wersy!

„Biletu do szczęścia” nie polecę. Nie trafiła ta powieść do mojego serca. Nie jestem też pewna czy sięgnę po inny tytuł tej autorki. Z prostej przyczyny – nie chciałabym się zawieść po raz drugi. A W czytaliście „Bilet do szczęścia” lub jej pierwszą część? Koniecznie dajcie mi znać!