Bo optymizm to podstawa - "Tylko dobre wiadomości"

Autor: Agnieszka Krawczyk

Wyd.: Filia
Gatunek: Literatura obyczajowa i romans
Ocena: 5/5

 

Ta powieść przeleżała u mnie na półce dość długo, bo prawie rok! A ja zupełnie o niej zapominałam. W końcu gdy podjęłam się czytania, spodziewałam się romansu typowego, bez zaskoczeń, wątków pobocznych. Jednak w tej książce nic nie jest takie jakie mogłoby się wydawać.

Izabela Oster to dziennikarka, podchodząca do swojej pracy z pasją. Nie była w stanie pogodzić się z myślą, że nowy szef chciał jej poważny informacyjny program zastąpić  rozrywkowym show. Postanowiła więc odejść, pewna,  że nowe oferty pracy napłyną do niej zaraz następnego dnia. Mijał czas a Izabela nadal pozostawała bezrobotną. Na szczęście, z pomocną dłonią wyszła jej przyjaciółka, która zdecydowała się na reformę pisma, odziedziczonego po zmarłej teściowej. Zaproponowała naszej głównej bohaterce wspólne zarządzanie magazynem i to właśnie od tamtego momentu życie obu kobiet odmieniło się o 180 stopni.

Lubię patrzeć na metamorfozy – nie tylko te ciała, ale również ducha. Już w momencie wyprowadzki do Krakowa, w Izie i Kamili tchnęła iskierka, która podpaliła lawinę zmian. Surowa oraz trzeźwo myśląca Oster zaczęła do głosu dopuszczać swoje emocje, choć nadal broniła się przed mężczyznami oraz rychłym zranieniem. Rudnicka-Clement natomiast okazała się być kimś, o kogo bycie bym jej nie podejrzewała. Skrywała tajemnice, których wyjawienie wstrząsnęło najbliższymi, ale również fanami pewnego światowej sławy pisarza kryminałów.

„Tylko dobre wiadomości” to książka optymistyczna. Jej postaci po prostu nie da się nie lubić. Pełno w niej komicznych sytuacji. Nie brakuje pokręconych relacji międzyludzkich czy też zagmatwanych życiowych doświadczeń. Jednak właśnie ta wyżej wymieniona mieszanka, sprawiła, że poczułam, iż ich historie były zaczerpnięte z życia. W  końcu nikt z nas nie wiedzie tych idealnych egzystencji, nie wdaje się w namiętne romanse, które rychle przekształcają się w cukierkowy związek na całe życie. My – prawdziwi ludzie – tak jak te bohaterki, borykamy się z większymi bądź mniejszymi problemami. Jednego dnia jesteśmy panami świata (albo się tak czujemy) a drugiego jesteśmy samotni czy bezrobotni. Kariera, która wydawało się, że nabiera prędkości, nagle obumiera jak ten kwiat bez wody. Z rodziną wychodzi się najlepiej na zdjęciu, mąż zdradza, żona tyje miesiąc po ślubie a teściowa gdyby mogła to utopiłaby nas w łyżce wody. Ale wiecie co? Tak jak Izabelę i Kamilę cieszy nas kolejny łyk kawy czy najmniejszy drobiazg, który dodaje nam siły, żeby zebrać  cały bagaż życia, ścisnąć poślady i przekuć to w sukces. Walczymy o nasze życie i to jest fajne, bo mimo iż nie jest łatwo, to czekamy na tylko dobre wiadomości!

Z pozoru błaha, lekka historia wywołała u mnie nastrój do przemyślenia tego, co w koło mnie otacza i myślę, że to jest piękne. Napisać książkę, która bawi i uczy. Może brzmi jak opis powieści dla dziecka, ale my – dorośli, również ciągle się uczymy. Choćby tego jak doceniać każdy dzień. Tytuł godny polecenia! :)