"Pragnienia Niny" - Anna Kekus

Autor: Anna Kekus

Wyd.: Lira

Gatunek: Literatura obyczajowa i romans

Ocena: 4/5

 

Jeśli pamiętacie moją recenzję „Wyborów Niny” sprzed kilku miesięcy i byliście zainteresowani tą pozycją, dziś zapraszam Was na recenzję jej drugiej części, czyli „Pragnień Niny”.

Na samym początku wspomnę o dwóch rzeczach w jej sprawie: jednej dobrej a drugiej trochę mniej w zależności od oczekiwań wobec tej lektury. Otóż, tego tytułu nie dotknęła klątwa drugiej części i to jest tą dobrą nowiną, ale jeśli szukacie czegoś ambitniejszego, muszą ją Wam odradzić. Jej treść jest lekka i przyjemna, idealna na zrelaksowanie się i wybrałam ją celowo, by przygotować się na kolejną pozycję, czyli na „Małe życie”.

Cykl książek Anny Kekus opowiada o Ninie, która, by pomóc niepełnosprawnemu ojcu, wyjeżdża za ocean i tam spotyka ją mnóstwo przygód. Co się przytrafiło dziewczynie tym razem?

Los nie zamierzał jej oszczędzać. Nina została poddana wielu próbom: próbie czasu i miłości, ale cierpliwości przede wszystkim. Przeszła metamorfozę i z roztrzęsionej i przerażonej dziewczyny przemieniła się w walczącą o siebie i swoje pragnienia kobietę. Nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu wiele kobiet w trakcie ciąży musi, chcąc nie chcąc, dojrzeć i stać się, kolokwialnie mówiąc, lwicą broniącą swojego stada. Jednak nasza bohaterka miała dużo utrudnień ze względu na kłody, które pod nogi rzucał jej los. Myślę, że nie zaskoczę Was zbytnio i nie obrazicie się na mnie za spoilerowanie, jeśli napiszę, że wszystko, co ją spotkało wyszło jej na dobre.

Ta książka jest bardzo życiową opowieścią. Anna Kekus prawi o miłości, o polskich korzeniach, o rodzinie, która jest nam w życiu do szczęścia potrzebna. Być może pamiętacie z poprzedniej recenzji, że bardzo polubiłam się z bohaterami i nic w tej sprawie się nie zmieniło. Poza tym, że chwilami zachowanie Damiana mocno mnie irytowało i gdyby nie jego definitywnie zdeklarowana płeć, prawdopodobnie mocno zastanawiałabym się nad ewentualną brzemiennością. :D Jego humorki bywały chwilami aż śmieszne, choć również pokazał się od bardzo negatywnej strony, odsłaniając małe skłonności do zachowań egoistycznych. Na jego szczęście (:D ) udało mu się na końcu w moich i jego wybranki oczach zreflektować.

W powieści występuje narracja trzecio-osobowa, co niekoniecznie jest moją ulubioną formą, bo zazwyczaj odczuwam brak więzi z bohaterami i ich historią. W tym przypadku jednak było odrobinę inaczej. Nadal wolałabym czytać relację z punktu widzenia Niny czy też Damiana, jednak dzięki dużej ilości dialogów nie dało się odczuć zbytnio braku intymnej atmosfery pomiędzy postaciami a mną, czyli czytelnikiem. Gdybym chciała się przyczepić, ale tak naprawdę bardzo, bardzo mocno, z pewnością napisałabym, że język, jakim posługuje się autorka książki jest najprostszym z możliwych, co chwilami raziło po oczach. Uważam jednak, że ze względu na gatunek literacki, taki styl dało się znieść i czytało się ją dzięki temu o wiele szybciej.

Od samego początku chcę napisać o Ninie i Damianie, że żyli długo i szczęśliwie. Zostawiam tę parę w ich bajce, ale Was zachęcam Was, by się w nią dopiero zagłębić, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście. :)