"Sezon na szczęście" - Roma J. Fiszer

Autor: Roma J. Fiszer

Wyd.: Edipresse Książki

Gatunek: Literatura obyczajowa i romans

Ocena: 4/5

 Cześć, kochani! Dziś przychodzę do Was z recenzją, choć wstyd mi przed samą sobą jak mało aktywna jestem tutaj  - u siebie, ale i na waszych blogach. Przeprowadzka zawładnęła moim życiem po całości. Nawet na czytanie nie znajduję zbyt wiele czasu. Ale to nie potrwa wiecznie, a ja zabieram się przy tej wolnej chwili za nadrabianie zaległości. Zapraszam do czytania. :) 

„Sezon na szczęście” jest to trzeci i ostatni tom z serii o trzypokoleniowej rodzinie Annie, Kasi i Elizie. Już raz miałam okazję spotkać się z nimi w „Wzgórzu pełnym słońca” i bardzo polubiłam się z mieszkańcami Parchowa, Kartuz i innych kaszubskich miejscowości, więc kiedy tylko ujrzałam na półce kontynuację, długo się nie zastanawiałam nad jej kupnem.

Ostatnia część ponownie jak w poprzednich skupia się na losie wyżej wymienionych kobiet. Każda boryka się z nowymi problemami, stawia czoło coraz to większym wyzwaniom, uczy się jak radzić sobie ze stratą bliskich osób, odkrywa tajemnice przeszłości i wydawać by się mogło, że uczą się jak żyć od nowa, na całkiem innych zasadach, niż funkcjonowały wcześniej – mieszkając w Poznaniu. Ale mieszkania w Poznaniu już nie ma… zostaje im więc Parchowo i dom Felicji, pieszczotliwie zwanej przez wszystkich Felcią, która z wielką chęcią przygarniając ich pod swój dach, pomaga zaaklimatyzować się w wiejskim życiu, które jak się okazuje, wcale nie łączy się tylko z sielskością! 

 

 

Jest to książka obyczajowa. Dość obszerna. Może ktoś zrazi się do niej na samym początku, bo w sumie o czym można pisać przez trzy tomy i to przez ok. 500 stron. Czy życie na wsi bywa aż tak ekscytujące? Raczej nie, ale łącząc różnych ludzi, pochodzących z różnych środowisk w Polsce a nawet w Europie… ba, na świecie, to otrzymujemy niezłą mieszankę i niemały galimatias. Zamieszanie to słowo, które towarzyszy bohaterom „Sezonu na szczęście” już od samego początku. W większości nie przepadam za mnogością bohaterów i rozwijaniu wątków każdego z nich, jednak u Felci w „Iskierce”, jej pensjonacie, przewija się tyle ludzi, mówi się o nich w samych superlatywach, więc ta ciekawość rośnie z każdą stroną coraz bardziej. O ile, Ci bohaterowie, goście Iskierki, znajomi naszych trzech głównych bohaterek nie przeszkadzały mi w żaden sposób, to drażniło mnie po oczach, że autorka porusza wątki mocno poboczne, które w bardzo małym stopniu dotyczą naszych postaci. Wracając zbyt daleko w przeszłość, pojawia się za wiele anegdot i innych powiązań z bohaterami trzecioplanowymi. Jednak atmosfera, którą czuje się unoszącą w powietrzu, zaciera te jedną niedogodność.

Bardzo chciałabym pochwalić nasze trzy kobiety, a raczej autorkę za sposób w jakie je stworzyła. Są one ( zupełnie jak i reszta bohaterów) osobami, które z łatwością możemy spotkać na ulicy. One żyją wśród nas, spotykamy je w supermarkecie, na ulicy, w parku no a te młodsze to na dyskotece i na szkolnym korytarzu! Anna to kobieta ciepła i opiekuńcza. Widać, że ma w sobie nieskończone pokłady miłości. Chce dla swoich dziewczyn jak najlepiej, jednocześnie nie wtrąca się zbytnio w ich prywatne sprawy. Kasia to wrażliwa kobieta… ale z twardym tyłkiem. Sama świetnie poradziła sobie z wychowaniem córki i choć drży ze stresu o nią, nie chce tego pokazać całemu światu, tak jak tego jak bardzo czuje się samotna… dopóki na jej drodze nie staje Maciej, który kruszy lód jej zamarzniętego serca. Nie mogłabym nie wspomnieć o tym, że zawsze jest gotowa nieść pomoc swoim przyjaciołom. Elizę nazwałabym uparciuchem. Do wszystkiego chce dojść sama, czasem przesadzająca aż z tą samodzielnością. Jednak rozumiem jej postawę i podziwiam. Nie idzie na łatwiznę i umie walczyć o swoje. Miałam chwilę zwątpienia  w jej osobę, jednak trzeba przyznać, że utrzymała  fason i poszła po rozum do głowy, wydawać by się mogło, że w ostatniej chwili. :D

Mogłabym tak pisać i pisać, i prawdopodobnie powstałaby kolejna powieść o tym jak miło spędziłam czas w Iskierce, w Parchowie, Kartuzach, Poznaniu, Gdyni a nawet w Zakopanem. Ta książka jest o życiu, o jego codziennych wyzwaniach. O tym, że nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem. Ta historia uczy, że warto pielęgnować prawdziwą przyjaźń i doceniać ludzi, którzy są gotowi trwać przy naszym boku na dobre i złe. Tak właśnie, ta książka jest nie tyle o życiu, ale o ludziach, o tym jak byłoby nam ciężko bez nich. Przyjaźń, miłość i rodzina to promienie słoneczne, które potrafią rozjaśnić najbardziej zachmurzone niebo. W dzisiejszych czasach warto o tym pamiętać, żeby kiedyś nie było za późno!  

 A Wy, czytaliście jakąś książkę pani Fiszer?