"Arabski mąż" Tanya Valko

Autor: Tanya Valko

Wyd.: Prószyński i S-ka

Gat.: Literatura współczesna, fikcja

Ocena: 4,5/5

Znowu się stało – zupełnym przypadkiem sięgnęłam po książkę nie zdając sobie sprawy, że jest to ostatnia część sagi, ale jeśli jesteście w jej posiadaniu  nie musicie się martwić. Akcja powieści jest klarowna i nie trzeba być zaznajomionym z poprzednimi wydaniami, by się nie pogubić. 

Autorką książki jest kobieta o pseudonimie Tanya Valko – pisarka z wieloma tytułami na koncie, m.in.: sagą azjatycką i arabską, ale jest to moja pierwsza pozycja tej kobiety i jeszcze nie zdecydowałam, czy zachwyciła mnie na tyle, by sięgać po więcej.

„Arabski mąż” opowiada o dwóch siostrach starszej Marysi i młodszej Darii – siostrach podwójnego obywatelstwa. Kobiety po różnych przejściach zostają rozdzielone. Marysia zwana również Miriam wiedzie dostanie i beztroskie małżeńskie życie z Hamidem Binladenem a jej siostrę dorwał i omamił dżihadysta John czy też Jasem. Kobieta poślubia go i od tego momentu nie potrafi odnaleźć drogi powrotu z piekła, które sama sobie zgotowała.

Narracja prowadzona jest zmiennie przez dwie kobiety i naprawdę nie da się nie zauważyć jak wielka jest różnica pomiędzy nimi. Marysia, choć kilka lat starsza i owszem – sympatyczna i słodka – zupełnie nie pasuje mi do świata, o którym pisze Valko. Infantylna i co tu dużo mówić – lekkomyślna. Jej zapału ciężko nie nazwać słomianym a decyzje, które podejmuje są tak bezmyślne, że aż mnie oczy szczypały, gdy czytałam jak jej mąż muzułmanin jej ulega. Wesoła postawa nijak pasowała mi do sytuacji, w której się znajdowała i chwilami ciężko było mi uwierzyć, że jest załamana losem młodszej siostry. Pozorna odwaga wyparowała, gdy znalazła się w samym środku piekła. Przestała myśleć o Darii a egoistycznie chciała ratować swój tyłek, tyle że było już za późno! Co do jej męża – no cóż, jak na człowieka walczącego z kalifatem i terroryzmem na świecie był mało świadomy w jakie bagno się ładują, wyjeżdżając do Rakki. Chwilami też odnosiłam wrażenie, że autorka usilnie próbuje przekonać czytelnika o wspaniałomyślności i dobroduszności Hamida, jakby ciężko było w to uwierzyć. Przykro mi to stwierdzać, ale chociaż Marysia i jej mąż to dwie bardzo sympatyczne postaci to brakowało mi w nich jakiejś prawdziwości… byli w pewnym stopniu nierealni, co stanowi duży minus tej powieści.

Zupełnie inne przemyślenia mam na temat Darii – kobiety o prawdziwie polskiej osobowości. Wybuchowa, zbuntowana, z wolą walki, ale jednocześnie słaba i bojaźliwa. Jej siostra kojarzy mi się z romantyczną bohaterką a Daria z prawdziwą wojowniczką, która w trosce o swoje życie jest w stanie wiele przezwyciężyć. Z czasem jej siła wzrasta a ciężkie doświadczenie jedynie umacniają w niej wolę życia, przy którym kurczowo się trzyma.

Choć nie jest to moja pierwsza lektura o takiej tematyce to tragedia, która spotyka tych ludzi, te kobiety i dzieci nigdy nie pozostaje mi obojętna. Tym razem nie było inaczej. Dosadne opisy wykonywanych zbrodni, przerażająca sytuacja w więzieniach i haremie i ta dręcząca myśl, że to nie jest wyssane z palca, że to nie jest bajka, że z zamknięciem książki, nie znikną problemy tego świata, jest mocno smucąca. Jednak najgorsza jest bezczynność i ta niemoc, z którą zwykły Kowalski musi oglądać okrutność i brutalność tych ekstremistów. Pozostaje nam jedynie być świadomym, dokształcać się i dowiadywać się na jakim świecie żyjemy. Książka zdecydowanie warta przeczytania. Odsłania ludzkie słabości, ale jednocześnie podkreśla, że człowiek jest w stanie walczyć o siebie do ostatniego tchu.