Dwie twarze Złotka

Autor: C. J. Skuse

Wyd.: Burda Książki

Gatunek: Thriller, sensacja, kryminał

Ocena: 4/5

„Złotko” to książka, która w pierwszej kolejności przyciągnęła moją uwagę swoją okładką – na pierwszy rzut oka słodką i cukierkową i taka też wydaje się być jej treść i zanim otrząśniemy się z tego, co znajdujemy w środku, jesteśmy już wciągnięci w świat Rhiannon – zwaną Ree lub tytułowym Złotkiem.

Ta młoda, wbrew pozorom, ambitna i inteligentna młoda kobieta za dnia do bólu przypomina swoje koleżanki. Ma chłopaka, znajomych, pracę, którą  teoretycznie lubi, ale to wieczorem zasiada do listy, by wypisać w niej kolejne nazwiska, których chce pozbawić ludzkiego tchnienia. Co więcej, nie poprzestaje na niej. Działa i to dość intensywnie. Jej samozwańczym zadaniem jest pozbycie się wszelkiej skazy społeczeństwa, czyli głównie gwałcicieli i zbrodniarzy. Dodatkowo jej wyimaginowany świat stanowi dla niej duże wyzwanie aktorskie, a jej rola to bezbronna słodka – idiotka!

Jestem lekko zdezorientowana i nie do końca wiem, co o tej powieści sądzić. Podczas kilku pierwszych rozdziałów, myślałam, że będzie to najgorszy prymityw, jaki kiedykolwiek czytałam. Chwilami bywałam zdegustowana dość dosadnym opisem wszelkich metod wykonawczych Złotka. Jednak zgłębiając lekturę zauważyłam, że rozluźniam się przy niej i jakoś nie chce mi się jej odkładać, co stanowi zupełne przeciwieństwo czasu jaki nad nią spędziłam. Nawet mój mąż stwierdził, że dość długo nie mogę jej skończyć i faktycznie tak było, dlatego też między innymi odjęłam cały punkt a nie tylko pół.

Muszę napisać i ostrzec, że ta powieść jest naprawdę pokręcona. Sama Ree nazywa się seryjną morderczynią, chociaż chwilami próbuje się przed sobą tłumaczyć. Winę zrzuca na wszystkich wkoło oczekując, że podporządkują się jej woli w stu procentach. Odgrywa rolę wartą Oscara, ale chwilami emocje biorą górę i zaczyna zostawiać ślady, nie zdając sobie sprawy, że w momencie, gdy zapragnie, by jej życie ułożyło się na nowo, wywróci się do góry nogami.

„Złotko” jest przeładowane czarnym humorem. Na każdym kroku Rhiannon odsłania swoją niezrównoważoną osobowość i chełpi się swoimi „zasługami”. Natomiast największą zaletą tej powieści był dla mnie fakt, że w sumie to nie jest wiadomo dokąd ona zmierza. Gdy już przez chwilę pomyślałam, że autorka sięgnęła po najbanalniejsze zakończenie, zostałam miło zaskoczona. Od początku do końca oczekiwałam od tej książki, że będzie szalona i lekko oderwana od rzeczywistości.

Nie mogłabym pozostawić kwestii bohaterów bez komentarza. Zamierzam się skupić jedynie na tytułowym „Złotku”, bo reszta postaci jest tak mocno nijaka, że nawet nie wiedziałabym, co więcej o nich napisać. Nudni, przeciętni i do bólu irytujący w przeciwieństwie do Rhiannon – chorej psychicznie, z dziwnym poczuciem humoru. Taka legalna blondynka z tasakiem – swoim rozpoznawalnym narzędziem zbrodni. Cóż za połączenie! Myślę, że w literaturze brakuje takich szalonych, odróżniających się postaci.

Jestem pewna, że czytelnicy po przeczytaniu „Złotka” podzielą się na dwie grupy: tych, którzy ją polubili (bo pokochali to chyba za duże słowo) i tych, którzy chcą o niej zapomnieć. Trzeba po prostu przeczytać i samemu przekonać się, do której grupy zamierza się dołączyć!