Filmowy poniedziałek - "Służące"

Czy tylko mi czas leci tak niesamowicie szybko? Wydaje mi się, że jeszcze wczoraj pojawiła się recenzja „Jestem taka piękna” a tu okazuje się, że na bloga trzeba dodać kolejną. Ktoś chyba zamknął mnie w jakimś kołowrotku i nacisnął podwójne przyspieszenie i wcale mi się to nie podoba.

Dziś chciałabym Wam opowiedzieć o filmie, który wybrałam z Waszych poleceń, za które Wam bardzo dziękuję. Mam teraz listę tytułów, do której zamierzam sięgać, gdy tylko będę miała ochotę coś obejrzeć.

Źródło: filmweb.pl

„Służące” poruszyły mnie dogłębnie i chciałabym napisać, że wycisnęły ze mnie kilka łez, ale prawda jest taka, że przy drugiej połowie filmu, co chwilę wybuchałam płaczem. To nie były symboliczne krople łez. Może wstyd się przyznawać, ale już dawno nie pamiętam, żeby czyjś los poruszył mnie tak jak tych kobiet.

A teraz przenieśmy się myślami do lat 60. XX wieku do Missisipi, gdzie poglądy rasistowskie zamiast maleć, wydawały się rosnąć w siłę. Niech Was nie zwiedzie pokerowa twarzy czarnoskórych gospodyń, które wcale się nie pogodziły z miejscem na świecie, jakie zostało im przydzielone przez białych. Każdego ranka pękało im serce na pół, że wychowują cudze dzieci, zaniedbując swoje własne. Wszystkie, bez najmniejszego wyjątku, nosiły na swoich barkach ciężar samotności lub konieczności utrzymania rodziny. Wtedy na ich drodze pojawiła się Eugenia Phelan – młoda dziennikarka, która wśród bogatych i biednych wywołała  niemałe zamieszanie, podejmując się spisania wszystkich doświadczeń gospodyń, które widzą wiele i skrywają najczarniejsze tajemnice każdego domu.  Książka przebiła bańkę mydlaną niejednej sielanki, odkrywając najdrobniejsze wady każdej damy z sąsiedztwa.

Temat filmu jest poważny, ale chwalę sobie jego twórców za to, że udało im się przemycić odrobinę humoru. Pokazać, że w życiu nic nie jest tylko czarno lub tylko białe – dosłownie i w przenośni. Należy również pochwalić grę aktorską i charakteryzacje, które nadały ekranizacji wielkiego kunsztu, ułatwiając widzowi przeniesienie się w lata, gdzie ten scenariusz był rzeczywistością!

W życiu czarnoskórych gospodyń pełno było sprzeczności. Mając zakaz dotykania swoich pracodawców, choćby muśnięciem, robiły wszystko przy ich dzieciach. Ich obowiązkiem było sprzątanie całych domów, miały dostęp do ich najmniejszych zakątków, ale obarczone zostały zakazem wspólnego korzystania z toalety. Darzyły dzieci ogromnym uczuciem, po to by gdy podrosły, nie dostać od nich krzty szacunku, które idąc za wzorem swoich rodziców, zamykały się na więź, powstałą w okresie ich dorastania. Smucił mnie fakt jak wielu ludzi było podatnych na opinię innych. Jak tchórzostwo rozrastało się w potęgę. Dlatego bardzo imponowała mi postawa Skeeter(Emma Stone), która nie bacząc na opinię kogokolwiek, w tęsknocie za nianią z dzieciństwa, podjęła się odważnego zadania, co ściągnęło niemałe ryzyko na nią i wiele gospodyń. Ale wiecie co, właśnie takich ludzi potrzeba. Niebojących się łamać schematów, nieobawiających się odważnych kroków i heroicznych, odmieniających świat decyzji,  wykraczających poza schemat działania reszty społeczeństwa. Brak nam również takich kobiet jak Aibileen (Viola Davis), która miała wystarczająco dużo siły, by stawiać czoło wszystkiemu, co zrzucało na nią życie! Te bohaterki zrodziły we mnie wiele sympatii, uczuć podziwu. A patrząc na Skeeter towarzyszyło mi chwilami ukłucie zazdrości, że nie poddawała się nawet w momentach, gdy zabrakło jej wsparcia drugiej osoby.

„Służące” to film, jakiego nie można pominąć w kinematografii. Opowiada o ludziach, którzy już  od swoich narodzin mają pod górkę i nie są w stanie odmienić losu, jaki został im przydzielony, przez swoje pochodzenie. A i podczas jego trwania na pewno nie zapomnimy, że lepiej nie zadzierać z kimś, kto ma styczność z naszym jedzeniem!  Ktoś z Was oglądał?