Filmowy poniedziałek - "Zanim się rozstaniemy"

Tak jak zapowiedziałam tydzień temu, dziś przychodzę do Was z kolejną recenzją filmu i tym razem jest to produkcja z roku 2014 o tytule „Zanim się rozstaniemy”. Widziałam go już kilka miesięcy temu, ale powiem szczerze, że dość często zdarza mi się wracać myślami do tej historii, dlatego postanowiłam podzielić się moimi przemyśleniami z Wami na blogu. 

źródło:http://www.filmweb.pl

W pierwszych sekundach filmu poznajemy Brooke. Kobieta zostaje okradziona a na dodatek spóźnia się na ostatni pociąg z Nowego Jorku do Bostonu. Wtedy poznaje Nicka – muzyka, który jako jedyny postanawia wyciągnąć ku niej pomocną dłoń. Choć nie stać go, by kobieta dotarła do domu na czas, zapewnia jej bezpieczeństwo i swoje towarzystwo. Początkowo oboje darzą się bardzo małym zaufaniem, ale stopniowo otwierają się przed sobą i dzielą się swoimi problemami, krok po kroku odsłaniając własne słabości, rozmawiają o zdradzającym Brooke mężu i o rozstaniu, z którym Nickowi ciężko się pogodzić, pomimo minionych sześciu lat.

Gdybym miała powierzchniowo ocenić całą produkcję powiedziałabym, że nic się w niej nie dzieje, bo w pewnym stopniu tak jest. Akcja jest bardzo harmonijna, brak tu punktu kulminacyjnego, a cały film jest utrzymany w melancholii i smutku, co idealnie odwzorowuje dwójkę naszych bohaterów. Miałam wrażenie, że dzięki grze aktorskiej, muzyce, dialogom i to jak ten film został nakręcony sprawiały, że zaglądaliśmy naszym postaciom w najgłębszy zakamarek duszy. Można pomyśleć, że forma tej ekranizacji, czyli kilkadziesiąt minut dialogów, pomiędzy dwójką bohaterów okażą się nużące, jednak nic bardziej mylnego. Podczas jej trwania człowiek musi zastanowić się nad własnym życiem, bo do tego skłania nas sytuacja Brooke i Nicka.

Jako romantyczka chciałabym napisać, że „Zanim się rozstaniemy” to film o miłości, co poniekąd jest prawdą, ale to samo życie jest jego motywem przewodnim. To historia o ludziach, którzy są wypaleni, samotni i bezradni. Każdego dnia mierzą się z codziennością zwalającą im się praktycznie na głowę. Rozpaczliwie poszukują ciepła i poczucia bezpieczeństwa, które już dawno utracili i nagle na swojej drodze poznają się wzajemnie i wydawać, by się mogło, że pustka ze środka, to uczucie, że ze wszystkim są sami maleje a może pojawia się nawet nadzieja pokazująca, że szczęście nie jest aż tak daleko, a życie nie jest aż tak skomplikowane.   

Przyznaję Wam z ręką na sercu, że opowieść o tych dwojgu bardzo mnie wzruszyła. Żal było mi dorosłych ludzi i ogarniał mnie smutek, że można się czuć tak bardzo zagubionym, kiedy dla obserwatora z zewnątrz ma się wszystko, czego innym do szczęścia potrzeba. Ten film to żywy dowód na to, że nikt inny nie komplikuje nam życia tylko my sami. Bo gdyby Brooke zostawiła męża, może już dawno uwolniłaby się od uczucia bycia tą gorszą, drugą? Może wtedy właśnie byłaby w stanie poddać się uczuciu, której zalążek zrodził się w trakcie jednej nocy w towarzystwie Nicka?

Głęboko wierzę, że przeznaczenie przecięło ich drogi ponownie, ale w momencie, kiedy oboje byli gotowi na to, by zostawić za sobą przeszłość. Bo czasem należy chyba zapomnieć i po prostu patrzeć wprzód. Czy tak?

Jeśli macie ciekawe tytuły filmów o różnej tematyce zachęcam Was do polecenia mi czegoś. Mąż przebywa miesiąc w Polsce, więc oprócz czytania książek, będę też miała czas, by nadrobić zaległości kinowe. :)