"Jestem najlepsza. Ja, Tonya" - recenzja filmu

Mam dość spore zaległości w blogosferze, ale podjęłam się nowej pracy i ciężko mi ułożyć sobie rutynę do innego rytmu dnia, ale mam nadzieję, że szybko się zorganizuję i będę mogła poświęcić maksimum możliwego czasu jaki posiadam na blogowanie. 

Recenzję filmu pisałam chyba jeszcze w liceum ( o ile nie w gimnazjum), więc nie czuję się w tej kwestii zbyt pewnie. Pomyślałam jednak, że ciekawym urozmaiceniem byłoby opisanie moich wrażeń po obejrzanym ostatnio filmie. Przez cały maj postaram się dodać jedną recenzję filmu w poniedziałek każdego tygodnia. Mam nadzieję, że uda mi się utrzymać systematyczność i zaciekawić Was tą serią.

Film, o którym chciałabym Wam opowiedzieć dzisiaj, widziałam już jakiś czas temu. Nie wydaję mi się, by ciągle puszczali go w kinach. Jest to produkcja odzwierciedlająca życie i karierę utalentowanej łyżwiarki Tonyi Harding.

Dla kogoś, kto o niej jeszcze nie słyszał: Tonya Harding urodziła się 12 listopada 1970 roku. Zajmowała się jazdą figurową na łyżwach a w 1991 i 1994 została ogłoszona mistrzynią Stanów Zjednoczonych, po czym tytuł mistrzyni z 1994 został jej odebrany po incydencie z Nancy Kerrigan. Jako jedna z podejrzanych w napaści na swoją konkurentkę dostała dożywotni zakaz uczestniczenia w zawodach jako łyżwiarka lub jako trenerka.

W produkcji poznajemy ją już jako małą dziewczynkę. Od najmłodszych lat pokazuje swój talent i pnie się do przodu. Jest ofiarą zbyt wymagającej matki, pochodzi z biednej i rozbitej rodziny i jedyną ucieczkę przed rzeczywistością znajduje na lodzie. Dopiero pojawienie się w jej życiu jej przyszłego męża ściąga na nią kłopoty. Wychodzi za mąż w wieku 18 lat, staje się ofiarą przemocy Jeffa Gillooly, po czym kilkukrotnie odchodzi od niego i wraca jak bumerang. Tragicznym końcem jej kariery jest napaść na Nancy Kerrigan, w który jest pośrednio zamieszana, choć nie jest mu winna.

Ekranizacja trwa dwie godziny bez jednej minuty, jednak przez ani chwilę nie czułam znudzona. Narracja prowadzona jest przez kilkoro głównych postaci, m.in. Tonyę i jej byłego męża. Ich wypowiedzi przeplatane są fragmentami filmu, które przeważają. Całość tworzy świetną kompozycję. Widz ma wrażenie, że opowieść jest kierowana jedynie w jego stronę, co uważam za naprawdę duży plus. Nie brakuje w nim humoru a kreacja postaci jest dość groteskowa i nie wiem do końca, na ile jest to zgodne z rzeczywistością.

Choć moim konikiem nie jest ocena filmów i gry aktorskiej, nie mogę nie pochwalić Margot Robbie – australijskiej aktorki, która zrobiła kawał dobrej roboty i myślę, że w najlepszy możliwy sposób odzwierciedliła Tonyę Harding.

Przeglądając fotografie bohaterów filmu  i porównując je z prawdziwymi postaciami podziwiałam pracę charakteryzatorów. Podobieństwo było naprawdę duże i uważam, że potrzeba ogromu włożonego wysiłku, by osiągnąć podobny efekt.  W końcu każdy najmniejszy aspekt tworzy całość i wpływa na to, jak dana realizacja zostanie przez widza oceniona.

Biografia łyżwiarki wywołała lawinę wielu myśli w mojej głowie. Ten film to dowód na to, że życie pisze różne scenariusze. Prowadzi nas ścieżkami, którymi nie pomyślelibyśmy nawet, że moglibyśmy kroczyć. Niewątpliwie smutne zakończenie wywołało u mnie uczucie melancholii. Żal mi było tej kobiety, która być może już dawno przywykła do myśli, że jej kariera łyżwiarki dobiegła końca. Jednak świadomość, że tak łatwo można komuś zniszczyć życie, marzenia, plany mnie zmroziła od środka. Mówią, że wszystko, całe życie zależą od ciebie, a to jest… nieprawda. Pamiętajmy zatem, aby ostrożnie podejmować decyzje i zwracać uwagę, jakimi osobami się otaczamy. Naprawdę polecam Wam obejrzeć ten film, bo warto!