" Czereśnie zawsze muszą być dwie"

„Czereśnie zawsze muszą być dwie”

Autorka: Magdalena Witkiewicz

Wyd.: FILIA

Ocena: 4/5

Powieść Magdaleny Witkiewicz trafiła w moje ręce przez przypadek i długi czas leżała na półce zanim zabrałam się za jej czytanie. Jednak już od pierwszej strony wiedziałam, że przeczytam ją na jednym wdechu.

Jestem romantyczną duszą, uwielbiam zwykłe historie ( być może czasem zbyt cukierkowe) i zdecydowanie miłuję się w szczęśliwych zakończeniach. Jednak na samym początku wspomnę, iż drażni mnie przewidywalność fabuły. Stąd jeden brakujący punkt.

Zosię Krasnopolską poznajemy na takim etapie życia, kiedy jest zdolną i ambitną dziewczynką, lecz bardzo osamotnioną, poszukującą zrozumienia wśród rówieśników. Na jej drodze pojawia się pani Stefania, która już na długo zostaje w jej życiu. Pomaga i wspiera w potrzebie. Nawet po śmierci zostawia jej to, co najcenniejsze miała za życia – mieszkanie w Gdańsku i walącą się chatę w Rudzie Pabianickiej nieopodal Łodzi. Zosia – młoda kobieta staje na rozstaju dróg nie tylko ze względu na utratę starszej przyjaciółki, ale również przez wiele życiowych rozterek. Dziewczyna korzysta z jednej opcji pozostawionej jej przez panią Stefanię, odwracając tym swoje życie do góry nogami.

Cała historia kładzie nacisk na siłę przyjaźni. Udowadnia, iż nie jest ona zależna od wieku, płci czy statusu materialnego. Jest nieoceniona, ponadczasowa i cierpliwa. Pokazuje, że nieważne co by się działo w naszym życiu, zawsze będzie obok nas, wybaczając wszelkie potknięcia.  Nie jest to jednak książka natury zbyt refleksyjnej.

Od samego początku polubiłam się z główną bohaterką i w trudnych dla niej momentach mocno trzymałam za nią kciuki. Taka już właśnie jestem – przywiązuję się do postaci książek. Nie mogłabym również pominąć bez komentarza elementów retrospekcji mniej więcej od drugiej połowy powieści. Dzięki temu historia staje się o wiele bardziej żywiołowa i mniej przewidywalna. Przeszłość otrzymanego domu czai się na każdym kroku a najwidoczniej przeznaczeniem Zofii Krasnopolskiej było ją odkryć. Wczuwałam się w ten klimat idealnie i trzeba postawić duży plus autorce za sposób opowiadania, dzięki któremu czułam, jakbym stała bohaterów tuż za plecami. Byłam w stanie odgadnąć ich myśli i pragnienia.  

Osobiście bardzo polecam. Jest to utwór warty przeczytania. Relaksujący. Pozwalający frywolnie biegać myślom, nakierowuje na drogę przemyśleń, ale nie jest w tym zbyt filozoficzny. Naprawdę zachęcam.