"ANIA" - kobieta, która do ostatniego tchu walczyła o siebie i swoją rodzinę

Autorzy: Grzegorz Kubicki, Maciej Drzewicki

Wyd.: Agora

Gatunek: Biografia

Ocena: 5/5

Początki zawsze były dla mnie trudne. W szkole  długo się głowiłam zanim rozpoczęłam swoje wypracowanie pierwszym zdaniem. Teraz nie jest inaczej, ale czuję, że trudność wzrosła. W głowie myśli biją się jak szalone, ale to dobry znak. Książka „ANIA” zostawiła we mnie niezmywalny ślad.

Po ten typ literatury sięgam raczej rzadziej niż częściej, a jeśli już jej treść musi się tyczyć kogoś, kogo w pewien sposób podziwiam. Chciałam dowiedzieć się jak żyła, jak pracowała i jak kochała Anna Przybylska. Przypadł mi do gusty styl, w jakim Grzegorz Kubicki i Maciej Drzewicki przedstawili życie aktorki. Lektura podzielona jest na rozdziały a każdy dotyczy innego etapu życia kobiety. Jest to raczej zbiór wspomnień przyjaciół, rodziny oraz osób, z którymi pracowała. Dzięki refleksjom a nie suchym faktom treść nabiera znacznie większej wartości nie tylko merytorycznej, ale i  emocjonalnej. Mogliśmy ją poznać od zupełnie innej strony – również tej słabszej. Teraz widzę wyraźnie, że była nie tylko aktorką, ale kochającą matką, żoną i wierną przyjaciółką, która rodzinę i prywatność zawsze stawiała na piedestale.

Ania Przybylska z książki jest kobietą otwartą, uśmiechniętą, radosną, chwilami kapryśną spóźnialską, pedantką. Napotykamy na wiele jej odsłon, ale jedno jest pewne - dla mnie zostanie wzorem kobiety – współczesnej bohaterki. Jestem oczywiście świadoma, że pogrążeni w tęsknocie bliscy w większości sięgali po te miłe i przyjemne wspomnienia, choć tak naprawdę nie idealizowano jej w żaden sposób i w biografii wielokrotnie można się natknąć na Przybylską, z którą lepiej nie zadzierać! To właśnie jej postawa, z którą szła przez życie wywołała u mnie wiele przemyśleń i stwierdzam, że naprawdę powinno się naśladować kobiety jej pokroju, bo mimo młodego wieku w swoim bagażu doświadczeń niosła wiele mądrości i ciepła.

Co jeszcze mogłabym napisać, o kimś, kogo wśród nas nie ma? Doskonale zdaję sobie sprawę jak dużą stratą dla polskiej kultury, kina, (być może teatru?) jest śmierć Ani Przybylskiej. Po cichu jednak liczę, że wśród nas – czytelników jest ktoś, kogo jej działania zainspirowały do zmian.  Czasu nikt nie cofnie, ale jeśli tylko przykład aktorki dodał komuś skrzydeł w ponury poranek, jej śmierć nie poszła na marne.  Piękny jest ślad, który zostawiła podczas ziemskiej wędrówki.  Pustkę po sobie wypełniła przykładem, że „w życiu piękne są tylko chwile”  i trzeba łapać w garść, to co niesie nam los.

Co do samego wydania książki – każdy rozdział opatrzony fotografiami pozwala czytelnikowi zbliżyć się do aktorki, poznać od innej strony i jeszcze przyjemniej spędzić czas. Jest to po prostu szczera opowieść, zbiór wspomnień o kobiecie, której uśmiech z okładki z pewnością zapamięta cały kraj. Taką właśnie chcemy ją pamiętać. Choć biografia dotyczy jednej osoby wydaje mi się, że Ania, którą znałam to zupełne przeciwieństwo Ani, którą rzeczywiście była. Potrzeba więcej takich ludzi, potrzeba więcej takich wartościowych lektur.